дзюбка
тлумачэнне слова:
дзюбка, -і, ДМ -бцы; родны склон множны лік -бак; жаночы род 1. памяншальная форма да дзюба; тое, што і дзюба. Вераб'іха націкавала сабе белую курыную пярыну і ўзяла яе ў дзюбку. Колас. Дзюбку цягне з гнязда птушаня, просіць есці. Барадулін. 2. Тонкі завостраны канец чаго-н., вастрыё. Зламаць дзюбку ў нажы. ▪ Дзюбкі куль абведзены чырвона-чорнымі паяскамі фарбы. Навуменка.
Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141
А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я
Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
el-skrynka: lit.serge2@gmail.com