тлумачэнне слова:
загаварыць1, -вару, -ворыш, -верыць; закончанае трыванне, каго-што. 1. Надакучыць, стаміць працяглымі размовамі. — Што ж гэта я цябе загаварыла зусім! Ты ж, мусіць, не абедаў яшчэ? Асіпенка. // Размовай адцягнуць увагу ад чаго-н., прымусіць забыцца пра што-н. — Загаварылі вы мяне, а там яечня гарыць. Беразняк. 2. Ва ўяўленні ў забабонных людзей — уздзейнічаць на што-н. замовай, магічным словам, загаворамі. Загаварыць кроў. Загаварыць зубы. ▪ Была нерухомая, зачараваная ціш; быццам бы хтось загаварыў усё: ні зыку, ні голасу не было чуваць. Гартны. загаварыць2, -вару, -ворыш, -ворыць; закончанае трыванне 1. Пачаць гаварыць. // Усчаць гаворку, пачаць размову з кім-н. Сцяпан усё мацней і мацней захапляўся Маяй. Цягнула падысці да яе, загаварыць, але ён не знаходзіў прычыны. Дуброўскі. // пераноснае значэнне Абазвацца, пачаць дзейнічаць. Кулямёты загаварылі. 2. Навучыцца гаварыць, карыстацца мовай. Дзіця ўпершыню загаварыла. 3. пераноснае значэнне Праявіцца ў дзеяннях, настроях і інш. Прачнулася і загаварыла бязмерная нянавісць пакрыўджаных людзей. Чорны. ••• Кроў загаварыла глядзі кроў. Сумленне загаварыла глядзі сумленне.
Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141
А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я
Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
el-skrynka: lit.serge2@gmail.com