кантар
тлумачэнне слова:
кантар1, -а, мужчынскі род Вуздэчка без цугляў для прывязвання каня. Батура падышоў да шула, адвязаў кантар, уз'ехаў на двор, занёс муку і сала ў кладоўку і павярнуў каня па выезд. Гурскі. кантар2, -а, мужчынскі род размоўнае слова Род бязмена. кантар3, -а, мужчынскі род 1. Пеўчы хору ў каталіцкай царкве. // Галоўны пеўчы ў сінагозе. 2. Настаўнік і дырыжор хору, а таксама арганіст у пратэстанцкай царкве. [Лац. cantor — спявак.]
Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141
А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я
Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
el-skrynka: lit.serge2@gmail.com