кантар

тлумачэнне слова:

  кантар1, -а, мужчынскі род
    Вуздэчка без цугляў для прывязвання каня. Батура падышоў да шула, адвязаў кантар, уз'ехаў на двор, занёс муку і сала ў кладоўку і павярнуў каня па выезд. Гурскі.
  кантар2, -а, мужчынскі род
    размоўнае слова Род бязмена.
  кантар3, -а, мужчынскі род
    1. Пеўчы хору ў каталіцкай царкве. // Галоўны пеўчы ў сінагозе.
    2. Настаўнік і дырыжор хору, а таксама арганіст у пратэстанцкай царкве.
      [Лац. cantor — спявак.]



 

Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141

     А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я

Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462

     А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698

     А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я


el-skrynka: lit.serge2@gmail.com