ранг
тлумачэнне слова:
ранг, -у, мужчынскі род 1. Ступень адрознення, чын, спецыяльнае званне каго-н. Дыпламатычныя рангі. Ранг паручыка. Тэхнік-інтэндант другога рангу. 2. Катэгорыя, разрад якіх-н. прадметаў, з'яў або асоб. У зводзіць у ранг дзяржаўнай палітыкі. У звесці ў ранг літаратурнай нормы. ▪ [Астаповіч] часамі нават заікаўся — калі чаго-небудзь спяшаўся ў гаворцы або растлумачваў што чалавеку, вышэйшаму за сябе жыццёвым рангам. Чорны. ••• Капітан 3-га рангу глядзі капітан. Капітан 2-га рангу глядзі капітан. Капітан 1-га рангу глядзі капітан. [Ням. Rang.]
Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141
А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я
Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
el-skrynka: lit.serge2@gmail.com