тлумачэнне слова:
ура, выклічнік 1. Баявы вокліч у час атакі. — Ура! — закрычалі байцы і рынуліся ў бой. / у значэнне назоўнік Каля нямецкіх акопаў затрашчалі кулямёты, сталі часта лажыцца міны. Паднялося дружнае, напорыстае «ура». Мележ. На страсе хаты ўвесь час не змаўкаў кулямёт. Сярод гэтага гулу Коля чуў далёкае шматгалосае «ура!». Ставер. 2. Вокліч, які выражае захапленне, адабрэнне чаго-н. Людзі кінуліся да Васіля Іванавіча, ледзь не заціснулі яго ў сваіх абдымках, падхапілі на рукі. — Родненькі! Дарагі! Ура партызанам! Лынькоў. — Пажар на Ўсходзе! Таварышы, ур-р-ра! Чарот. / у значэнне назоўнік Узляцелі ў вышыню пілоткі, Грымнула «ура!» — канец вайне. Смагаровіч. ••• На ура — а) рашучай атакай з крыкамі «ура»; б) пераноснае значэнне з энтузіязмам, горача; в) пераноснае значэнне не падрыхтаваўшыся, спадзеючыся на выпадковы поспех.
Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141
А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я
Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
el-skrynka: lit.serge2@gmail.com